Hoe een persoonlijke crisis, een nieuw avontuur werd
Het is een donkere dag in december als ik besluit: nu is het genoeg.
Mijn lijf doet een ultieme poging om het mij duidelijk te maken. Ik leef in tekort, in dit geval tekort aan belangrijke stoffen in mijn lichaam. Dopamine, serotonine, vitamines worden niet opgenomen, bijnieren die het stresshormoon cortisol niet meer kunnen aanslepen. De ontembare drive die ik heb in mijn werk, in het goede doen voor de mensen om me heen en om de persoon te zijn die ik denk te moeten zijn, laat me alsmaar doorgaan. Tot nu. Eindelijk hoor en begrijp ik de boodschap van mijn lijf en besluit mijn kracht en wil in te zetten voor mijn grootste avontuur: de zoektocht naar mezelf.
Als energiek, hoogsensitief persoon, met een grote behoefte aan uitdaging, kunnen opdrachten mij niet complex genoeg zijn. Het onderwijs was voor mij de plek waar ik mijn welbekende ei kwijt kon. Al in mijn kinderjaren voelde ik me niet gezien en geboeid. De behoefte om iets te betekenen en impact te hebben op de toekomst van ‘onze’ kinderen, was groot. Wat als zij wél gezien worden, het vertrouwen krijgen om zelf keuzes te maken en mogen groeien op hún manier in plaats van langs de lijn die voor volwassenen prettig of logisch is?
Bevlogen kan ik mezelf wel noemen, jarenlang heb ik me dan ook met passie en plezier ingezet voor deze missie. Trots, als ik kinderen zag stralen en ontwikkelen tot zelfstandige, fijne en mondige wereldburgers. Tot het moment waarop ik vermoeid raakte en er zich allerlei vage klachten ontwikkelden. ‘Mijn taak’ was in mijn ogen nooit volbracht, maar welke uitdaging of groeiprikkel gaf deze mij nog? En had deze persoonlijke missie de wonden van dat kleine meisje in mij geheeld? Of had de volwassen ‘ik’ zich teveel gericht op anderen en de buitenwereld? Al wandelend en soms struikelend door het leven was mijn rugzak gevuld geraakt. Was ik daardoor teveel aanwezig in mijn hoofd en mezelf uit het oog verloren?
Mijn grote avontuur begon…..de angst voor wat het onbekende in petto had, veranderde al snel in dappere nieuwsgierigheid. Hoewel ik me op mezelf aangewezen voelde, met alle emoties die daarbij horen, was ik niet alleen. Personen van betekenis kwamen op mijn pad en liepen een stuk met me mee terwijl ik mezelf ontdekte. Zij gaven mij inzichten en mogelijke richtingen, lieten mij ervaren wat de kracht is van aanwezigheid in je lijf, daagden me uit om mijn eigen weg te gaan en inspireerden me. Bij hen mocht ik helen en nieuwe kwaliteiten ontdekken. Hen ben ik dankbaarheid.
Met alle beperkende overtuigingen en conclusies die wij (on)bewust bij ons dragen, zijn goedbedoelde adviezen als ‘Denk aan jezelf’ of ‘Geef je grenzen aan’ nietszeggend. Positieve affirmaties zijn alleen helpend als jij deze tot in je diepste (on)bewustzijn ook voelt en kunt aanvaarden. Wat betekent: ‘Je bent goed zoals je bent’ als je eigenlijk niet weet wie je écht bent? En hoe kun je voor jezelf zorgen en je grenzen aangeven als je jezelf onbewust afwijst?
Zo kwam Hans de Waard en zijn Body Mind Release methode op mijn pad. Ik mocht ervaren dat het loslaten van beperkende gevoelens, angsten en onbewuste programmeringen de bril waarmee je naar jezelf en de ander kijkt weer schoon en helder maakt. Ik was persoonlijk zo onder de indruk van de effecten hiervan op mijn leven dat ik besloot om zelf aan de slag te gaan als Body Mind Release therapeut en interventiespecialist.
En nu? Nu vervolg ik dit prachtige avontuur, zichtbaar als ondernemer, met nieuwsgierigheid en verwondering, mét aandacht en ruimte in mijn weer gezonde lijf en mét zelefkracht.
